Alıntı: Utandırılmak

Harvard Business Review'in Sorusu:

Sürdürülebilirlik ekiplerinizin hepsinin

kendi kendilerini yarattıklarını ve koordine

ettiklerini söylemek doğru olur mu?

Robert B. Shapiro - Monsanto eski CEO'su:
(Not: Monsanto, biyoteknolojik tarıma öncülük eden şirketti, ve Bayer satın aldı.)

Kısa bir süre önce birisi bana, bu uygulamanın yukarıdan aşağıya

mı, yoksa aşağıdan yukarıya mı örgütlendiğini sordu. Bunlar

bana, çok yararlı kavramlarmış gibi görünmüyor. Bu bizim yaptığımız

bir iş. Biz ne yapmak istiyoruz? Şirketler artık birer makine

değiller. Kendi çıkarları öyle gerektirdiğinden, kendi kendilerini

koordine etmeye çalışan binlerce bağımsız aktörümüz var.

Bunun aşağısı yukarısı yok. Bu sadece bir metafor, hem de

pek işe yaramayan bir metafor. İnsanlar şunu söylüyorlar: Benim

düşüncem şu. Buna ne diyorsun? Bu sana mantıklı geliyor mu?

Denemek ister misin? İnsanların kalbini fetheden fikirlerin hangileri

olduğunu görmemiz ve o fikirlerin en üretken fikirler olduğuna

güvenmemiz gerektiğine inanıyorum.

İnsanların çoğu -tüm yaşamları içinde önemli bir yer tutacak-

uzun bir süre boyunca, varlarını yoklarını şirket denen soyut

bir şeye ya da kâr denen soyut bir fikre adamazlar. İnsanlar

ancak insanlar için özveride bulunurlar. Belli bir öneme sahip bir

girişimde birlikte çalıştıklarına inanıyorlarsa, iş arkadaşları için

özveride bulunabilirler. Toplum için özveride bulunabilirler ve

bu da çocukları için özveride bulunmanın bir başka biçimidir.

Yaptıkları işin, bir bakıma tüm bir yaşamla bütünleştiğine inanıyorlarsa,

özveride bulunabilirler.

Sanki kim olduğumuzun yaptığımız işle bir ilgisi yokmuş gibi,

kim olduğumuz ile yaptığımız iş arasında tarihsel olarak bir

ayrım ortaya çıkmıştır. Bu sağlıksız bir şeydir ve çoğu insan bu

ikisini bütünleştirebilmeyi ister. Monsanto'nun tarihi bir kimya

şirketinin tarihi olduğundan, başlarından tekrar tekrar şöyle bir

olay geçmiş çok işgörenimiz -çok iyi insanlar- vardır: Kendi

çocukları veya komşu çocukları veya kokteyl partisinde karşılaştıkları

herhangi biri onlara, ne iş yaptıklarını sorar ve aldığı yanıta

kınayıcı bir tepki gösterir, çünkü Monsanto'da yaptığımız işin

iyi bir şey olmadığını düşünmektedir. Bu yaralayıcı bir durumdur.

İnsanlar yaptıkları işten ötürü utanç duyma durumunda kalmak

istemezler.

Ekonomik dürtüleri küçümsemek istemiyorum -bunlar elbette

önemlidir. Ama sürdürülebilirlikle ilgili bir iş yapıyor olmak,

ekonomik faaliyetimiz ile insan olarak sürdürdüğümüz bütünsel

faaliyet arasındaki uçurumun kapanması konusunda büyük bir

umut vaat etmektedir. Bu ikisini, Marksist bir karşıtlık içinde değil,

aynı şey olarak görüyoruz. Ekonomi, insan faaliyetinin bir

parçasıdır.

(Ekonomik çıkarlarının zannedilenin aksine sürdürülebilir tarımla zaten çatışmadığından bahsediyor.)

Yorumum:

Monsanto'da yapılan iş bitki tasarımını değiştirmektir. Çoğu insan bunun kötü bir şey olduğunu düşünür. Buna tepki göstererek Monsanto mühendislerini utandırmaktadırlar.

Dünya'da iklim değişikliği olmaktadır. Birçok bitki uyum sağlayamayacaktır. İklim değişikliğine dayanıklı bitkiler GDO sayesinde mümkün olacaktır. Aslında sürdürülebilir tarımın en iyi yolu GDO gibi görünmektedir.

Bir gün Mars'a gidilecek. Hatta ilerde orada kalıcı üs kurulacak. Çünkü yolculuk aylar süreceğinden gidiş gelişler çok sık olmayacaktır. Yiyecekleri yanlarında götürmek iyi bir fikir olmayacaktır. Yetmez çünkü. Orada bitki yetiştirmek gerekecek. Ama Mars koşulları pek ideal sayılmaz. Üstelik kimsenin Mars koşullarına uyumlu işe yarar bitkilerin evrimleşmesini bekleyecek zamanı da olamaz. Artık kurak iklime daha dayanıklı bitkiler geliştiriliyor. Bazı genlerinin değiştirilmesi sayesinde. Su israfı Mars'ta daha gerçek bir sorun olacaktır. Orada bitkinin daha az su kullanması çok önemlidir. Mars'taki sert koşullarla baş edebilecek bitkilere sahip olabilmenin biyoteknolojiden başka bir yolu mümkün görünmüyor. Böylece oluşturulan seralarda yiyecek temin edilebilecektir. İnsanlar, genleri geliştirilmiş bitkilerin faydasına daha açık şekilde tanıklık etmiş olacaklar. İşte o zaman ilk yargılarından dolayı utanacak insan sayısı az olmayacaktır!

Ama burada kalınmayacaktır. Mars'ta konfor da beklenir olacaktır. Sonraki yüzyıllarda yani. Mars Dünyalaştırılmak istenecektir. Mars aynalarla ısıtılacaktır. Algler ve yosunlar oksijen üretmesi için kullanılacaktır. Ne var ki verimleri düşüktür. Zaman kısıtlıdır. Daha hızlı oksijen ve -bitkiler için- karbon üretebilmesi gerekir. Bunun için yine genleri programlanacaktır. Ve bir gün Dünya'dan Mars'a taşınanlar artabilir. Başka bir gezegende konfor sağlandığı ve bitkiler oraya hazır hale getirildiği için biyoteknolojiyle gurur duyacağız.